Το θεατρικό του μεγάλου Tom Stoppard ανέβηκε για πρώτη φορά στο σανίδι το 1966 αλλά έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να γυριστεί σε ταινία. Μετά από κάποια σενάρια και την κατάλληλη προϋπηρεσία -με αποκορύφωμα φυσικά το Brazil τουTerry Gilliam- αποφάσισε να σκηνοθετήσει ο ίδιος το έργο του το 1990. Για όσους δεν γνωρίζουν, να πούμε ότι ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντερστερν είναι δύο από τους λιγότερους σημαντικούς χαρακτήρες μέσα από το διάσημο έργο του Shakespeare, τον Άμλετ. Ο Stoppard λοιπόν τους βάζει πρωταγωνιστές και βάζει εμάς τους θεατές να παρακολουθούμε την (φανταστική) πορεία τους μέσα από διάφορα κομμάτια του Άμλετ, μέχρι την τραγική τους κατάληξη όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της ταινίας. Η... ποιητική αδεία δίνει και παίρνει με τον Stoppard να κινεί τους χαρακτήρες στο έργο του σαν μαριονέτες. Κορυφαία η σκηνή όπου οι ηθοποιοί που υποδύονται τους ηθοποιούς παντομίμας παρακολουθούν το κουκλοθέατρο, οι... μελλοθάνατοι παρακολουθούν το θέατρο και εμείς... την ταινία.