Μερικά κορίτσια δεν ικανοποιούνται με το γεγονός ότι έχουν γεννηθεί πανέμορφα και δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα άλλο σε αυτή τη ζωή. Για την Αζια Αρτζέντο, η ομορφιά είναι μάλλον προέκταση ενός ανήσυχου θηλυκού που, αφού φλέρταρε για λίγο καιρό με την ηθοποιία και τη μουσική, αποφάσισε να το γυρίσει και στη σκηνοθεσία. Και θέλησε η ταινία της να αποτελέσει όχι μόνο κάτι πλήρως ασυμβίβαστο με όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο σινεμά, αλλά και συγγενές της ατίθασης, grunge ιδιοσυγκρασίας της. Κάπως έτσι προέκυψε αυτή η επιθετική διασκευή στο πολυσυζητημένο βιβλίο του Τζέι Τι Λιρόι, το οποίο έγινε ακόμη πιο πολυσυζητημένο μόλις μαθεύτηκε ότι ο συγγραφέας του είναι ένας απλός απατεώνας. Η παιδική ηλικία ιδωμένη ως μια ατέλειωτη σωρεία τραυμάτων και πληγών, ο κόσμος των μεγάλων ως μια αποτρόπαιη τερατωδία και στη μέση ένας ανήλικος ήρωας που περνά τα πάνδεινα για να μπορεί η αφελής Αρτζέντο να καθαγιάσει κάθε ακρότητα που αυθάδικα κινηματογραφεί ως προκλητική τέχνη.