Στην πόλη της Χάβρης, μία 20χρονη φοιτήτρια δολοφονείται βάναυσα έξω απ” την είσοδο της πολυκατοικίας της. Το σώμα της κείτεται στο μέσο μιας λίμνης αίματος, πεσμένη μπρούμυτα σε μια πόλη που μοιάζει να κοιμάται. Είναι νύχτα και τα ίχνη στο πεζοδρόμιο φαντάζουν μαύρα. Σειρήνες περιπολικών, μπλε και κόκκινα φώτα. Η αστυνομία ζητά μάρτυρες. Παραδόξως, στις πρώτες ανακρίσεις της αστυνομίας κανένας από τους 38 ενοίκους δεν παραδέχεται ότι άκουσε τις κραυγές της μεσ” στη νύχτα. Ένας απ” αυτούς, όμως, ο Pierre, που εργάζεται στο λιμάνι της πόλης, υπό το βάρος των τύψεων του λυγίζει και αποφασίζει να μιλήσει, έχοντας χάσει τον ύπνο του. Αρχικά στη γυναίκα του, η οποία έλειπε τη βραδιά του φόνου και κατόπιν στους αστυνομικούς. Από εκεί και πέρα η ζωή του γίνεται τραγωδία. Οι ανακρίσεις ξαναρχίζουν και ένας – ένας οι ένοικοι παραδέχονται τη δειλία τους να εμπλακούν με οποιονδήποτε τρόπο στον άδικο θάνατο ενός συνανθρώπου τους. Όταν ο αστυνόμος Leonard, που έχει αναλάβει την υπόθεση, δίνει μία κρυφή συνέντευξη στα Μ.Μ.Ε. το δράμα παίρνει άλλη τροπή: η δημοσίευση του άρθρου της για 38 ανθρώπους που αρνήθηκαν να καταθέσουν μαρτυρία, κινητοποιεί τον εισαγγελέα, ο οποίος επίσης ήθελε να σκεπαστεί το θέμα, φοβούμενος τοπικό σκάνδαλο… Μια ταινία που ξεκινά σαν χιτσκοκικό θρίλερ και εξελίσσεται σε μοναδικό ηθογραφικό δράμα. Ενοχές, διαφθορά, φόβος, συνενοχή, πτυχές του συναισθηματικού μας κόσμου που καλύτερα να μένουν για πάντα κρυμμένες στο καλάθι αχρήστων της θλιβερής πραγματικότητάς. Τελικά πόση σημασία μπορεί να έχει το να βρεθεί ο ένοχος, όταν στο μεταξύ έχεις χάσει πλέον τον εαυτό σου; Ο ατομικισμός της σημερινής εποχής του «μην λες τίποτα, μην βλέπεις τίποτα και μην ακούς τίποτα» έχει πάρει πλέον μια συγκεκριμένη και εντελώς ξεκάθαρη μορφή… μια μορφή στην οποία αυτό που τρομάζει είναι το πόσο πια δεν μας τρομάζει!