Ενας ενδεκάχρονος ονειρεύεται τον κόσμο μέσα από την ιδιόμορφη ποιητική οπτική του, λίγο πριν εγκλειστεί σε άσυλο μαζί με άλλα μέλη της οικογένειάς του. Η ταινία είναι ένα περίεργο αμάλγαμα από σκηνές τρυφερότητας και ωμού ρεαλισμού, όπου το κωμικό συναντά την τραγωδία, μέσα από μια ιδιόμορφη κινηματογραφική γραφή, που θυμίζει άλλοτε τον Τριφό («Τα 400 χτυπήματα»), άλλοτε τον Φελίνι (οι ονειρικές φαντασιώσεις του ήρωα) και άλλοτε τον Παζολίνι. Ιδιαίτερα θα πρέπει να σταθούμε στη μουσική της ταινίας, όπου συμβιώνουν ο Ζακ Μπρελ και ο Τοµ Γουέιτς, οι Ρόλινγκ Στόουνς και η αφρικανική μουσική του Πίτερ Γκάµπριελ, οι θρησκευτικοί ήχοι από τους Μίσα Κριόλα και το ιταλικό φολκλόρ. Μια μουσική πανσπερμία, που τονίζει ακόμα περισσότερο το παράδοξο των εικόνων της ταινίας του Zαν Κλοντ Λοζόν.