Η δεύτερη ταινία μικρού μήκους της Μάγια Ντέρεν, μια ευφυής ματιά στην κενότητα των αστικών κοινωνικών συμβάσεων. Το φιλμ ξεκινά αντιστρέφοντας τη φυσική ροή με εικόνες από κύματα που σπάνε και γυρίζουν στη θάλασσα. Βλέπουμε τη Μάγια Ντέρεν πάνω σ’ ένα κορμό δένδρου στη θάλασσα ο οποίος κατά μαγικό τρόπο μεταμορφώνεται σε τραπέζι όπου ένα γίνεται ένα παραδοσιακό δείπνο. Ο «πολιτισμένος» κόσμος αγνοεί την Ντέρεν που σέρνει το σώμα της στο τραπέζι. Δεν μπορεί να την παρατηρήσει. Αόρατη για τους συνδαιτημόνες, η Ντέρεν εστιάζει σκηνοθετικά στη «μυωπία» τους. Το δείπνο τελειώνει με μια παρτίδα σκάκι. Ένα πιόνι πέφτει από το τραπέζι και μεταμορφώνεται ξανά στον κορμό δένδρου των κυμάτων, πέφτει στα βράχια… Η Maya Deren υπήρξε μυθική μορφή στο χώρο της αβάντ-γκαρντ της Aμερικανικής τέχνης στις δεκαετίες του ’40 και του ’50 και θεωρείται η μητέρα του Aμερικανικού πειραματικού κινηματογράφου. Μετά την Γαλλία που υπήρξε η πρώτη χώρα εκδήλωσης του πειραματικού στοιχείου και της πρωτοπορίας (avant-garde), η σκυτάλη περνάει στη Αμερική, η οποία μετά τον πόλεμο και κυρίως στα μέσα της δεκαετίας του ’60, γίνεται το κέντρο εκδήλωσης του πειραματικού κινηματογράφου. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι, το σύνολο του αμερικάνικου κινηματογράφου δεν είναι απόλυτα ταυτισμένο με τις εμπορικές επιταγές του Χόλυγουντ, αφού οι πειραματισμοί ποτέ δεν έλειψαν από την ιστορία του. Ήδη από τις αρχές του Β’ παγκόσμιου πολέμου, η παρισινή πρωτοπορία των δεκαετιών ’20 και ’30, είχε έρθει να εγκατασταθεί στην Νέα Υόρκη και είχε αποκτήσει ομοϊδεάτες.