«Στην αγάπη και το μίσος δε χρειάζονται υπότιτλοι». Οταν έρθει η στιγμή της βίας που δεν αντέχεται δεν μπορείς παρά να κρατήσεις τα μάτια ανοιχτά. Δεν μπορείς παρά να κρατήσεις τα αυτιά σου ανοιχτά. Γιατί οι κραυγές είναι ίδιες σε κάθε γλώσσα και σε κάθε φυλή. Γιατί το σινεμά έχει βρει τον τρόπο να σου πει την άβολη, δυσάρεστη αλήθεια μέσα από έναν δικό του εκκωφαντικό διάλογο. Πρόκειται για μία ταινία που, πραγματικά, όσο αρνητικά και να την κρίνεις είναι αδύνατο να την απορρίψεις. Ένα νεαρό αγόρι που καταφθάνει σε ένα σχολείο. Ένας ασύλληπτος κύκλος διαφθοράς που περιμένει να τον καταπιεί. Εικόνες τρομακτικής βίας, ψυχολογικής, σωματικής, συναισθηματικής. Φρέσκια νεαρά κορίτσια που εκδίδονται με χαρά για ένα μάτσο χαρτονομίσματα, αιμοβόροι νέοι που τρομοκρατούν οποιονδήποτε “αδύναμο κρίκο” για κάθε όφελος, realtime καταγραφή μίας απαρχαιωμένης μεθόδου έκτρωσης, realtime σεξ, αγοραίο και μη και, τελευταία κορύφωση της όλης αφήγησης μία απίστευτη “σπλατεριά” που σου έρχεται κυριολεκτικά από εκεί που δεν το περιμένεις. Και όλο αυτό το κλίμα σαπίλας σε κάθε επίπεδο συνοδεύεται από απόλυτη σιωπή. Απόλυτη. Διότι το σχολείο είναι σχολείο κωφαλάλων.