Ένα ποτάμι σύνορο. Στην όχθη του ένα φονικό ναρκοπέδιο, που μια διμοιρία φαντάρων ναρκαλιευτών προσπαθεί να το καθαρίσει. Ένας από αυτούς ο Γιάννης, σκορπά γύρω του τη φήμη ότι γητεύει το Κακό και ξετρυπώνει τον θαμμένο θάνατο εκεί, όπου τα μηχανήματα δεν μπορούν να βοηθήσουν. Κάτι ανάμεσα σε σαλό και άγιο, καλλιτέχνης του επίφοβου, χορευτής μπροστά στο στόμα του Άδη, έλκεται από την ιδέα του προσωπικού χαμού. Κανείς δεν τον περιμένει πουθενά. Δεν έχει κανέναν. Τα βράδια συμμορίες περνούν παράνομους μετανάστες από το ποτάμι και κάποιες ώρες το ναρκοπέδιο λύνει τη σιωπή του μες στη νύχτα, όταν οι άτυχοι πέφτουν μέσα. Μια νέα γυναίκα, η Χρύσα, περνάει τα παιδιά των εξαθλιωμένων. Κάποιες φορές, εκτός από τα όνειρά τους, κουβαλούν στην πλάτη εν αγνοία τους ναρκωτικά. Έχει να θρέψει στόματα η Χρύσα. Τον πατέρα της, τον αδερφό της, το μωρό της. Τη Μυρτώ τη γέννησε πολύ νέα. Καρπός ενός βίαιου έρωτα με τον Λέβο, που κάνει κουμάντο στην μαφία του ποταμού. Είναι ο βασιλιάς στην όχθη και όλοι οι άγγελοι του ανήκουν, όπως λέει. Ο Λέβο με το κρύο αίμα και μια ρωγμή βαθιά στην καρδιά. Ακαθόριστης εθνικότητας, πολεμιστής χωρίς αφέντη. Η Χρύσα, ένοχη στο κάθε της κοίταγμα στον καθρέφτη, θα πέσει πάνω στον Γιάννη και θα αναμετρηθεί με τη ματιά του αγίου της όχθης. Το παιχνίδι με τον θάνατο είναι η κοινή τους μοίρα. Ένας βαθύς δεσμός. Η ατίθαση ψυχή της Χρύσας βρίσκει απάγκιο. Με τον Γιάννη, μπορεί να φύγει μακριά από όλα αυτά. Κι ο Γιάννης βρίσκει την οικογένειά του. Το παιδί της Χρύσας, η Μυρτώ, γίνεται και δικό του παιδί. Ο έρωτας, γίνεται ο αρχάγγελος όλων των παιδιών, που περιφρουρεί το δικαίωμα στην αθωότητα.