Πρόκειται για μια σπονδυλωτή ταινία γνωστή και με τον τίτλο Στον ίλιγγο της ακολασίας, γυρισμένη το 1968. Οι Ροζέ Βαντίμ, Λουί Μαλ και Φεντερίκο Φελλίνι επιχειρούν, από τη δική τους πλευρά, να δώσουν υπόσταση στα φανταστικά αφηγήματα του Πο. Οι τρεις ευρωπαίοι σκηνοθέτες, ωθούν τον θεατή από την οικειότητα και την ασφάλεια του γνωστού και καθημερινού κόσμου, σε κάτι περισσότερο παράξενο – σ’ έναν κόσμο όπου οι απιθανότητες αγγίζουν τα σύνορα του φανταστικού.Ο αισθησιακός Βαντίμ στήνει τη γοτθική τοπογραφία του διηγήματος «Μετζεγερστάιν», με τις αστραφτερές εικόνες και την υποβλητική μουσική να εκφράζουν τόσο τον ψυχικό τρόμο, όσο και τον ενστικτώδη πόθο μιας αλαζονικής κόμισσας (Τζέιν Φόντα), που βυθίζεται στη μοναξιά και δένεται καταστροφικά μ’ ένα ατίθασο μαύρο άλογο.Ο ευαίσθητος Μαλ δίνει παροξυσμικά το δισυπόστατο του διηγήματος «Γουίλιαμ Γουίλσον», όπου η μοναδικότητα του ατόμου καταργείται μέσω της εισαγωγής ενός πανομοιότυπου άλλου. Είναι ο σωσίας, το alter ego, που ανταγωνίζεται το έτερόν του ήμισυ, αλλά που δεν μπορεί και να το εξοντώσει, επειδή ο θάνατος εκείνου θα επιφέρει και τον δικό του θάνατο. Και στην ταινία, η συνάντηση των δύο αυτών μορφών του ίδιου όντος (των δύο Γουίλσον, που υποδύεται ο Αλέν Ντελόν) προκαλεί έντονη ψυχολογική διαταραχή. Ο ποιητικός Φελλίνι, τέλος, στην πραγματική εκθαμβωτική ιστορία του «Τόμπι Ντάμιτ», με τον Τέρενς Σταμπ στον ομώνυμο ρόλο του διάσημου σταρ, που φτάνει στη Ρώμη για να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία, απελευθερώνει το υπερφυσικό. Η ιστορία του Πόε έχει ως υπότιτλο «Μην στοιχηματίσεις ποτέ το κεφάλι σου με τον Διάβολο», κάτι που όμως κάνει ο ήρωάς του. Ο Φελίνι, από τα πρώτα κιόλα πλάνα του αεροδρομίου, που δίνει την εικόνα μιας Ιταλίας κατοικούμενης από ζωντανούς νεκρούς, κάνει διάχυτη την παρουσία των μυστηριωδών δυνάμεων που διαπερνούν τη ζωή και την οδηγούν σε μια μακάβρια κατάληξη. Όποιος έχει δει την ταινία, δεν ξεχνά εύκολα τον αποκεφαλισμό του Ντάμιτ/Σταμπ, ενώ οδηγεί το ανοιχτό, σπορ αυτοκίνητό του.